Ermənistan həbsxanasında 8 gün qalan qarabağlı Dürdanə Ağayevanın danışdıqlarının yer aldığı “Erməni zindanında səkkiz gün” kitabı bir neçə il əvvəl Türkiyədə işıq üzü görüb.

Oxu24.com   xəbər verir ki, Humanitar Yardım Vəqfi (İHH) tərəfindən nəşr olunan kitabda D. Ağayevanın gözü ilə Xocalıda 613 nəfərin öldürülməsi ilə nəticələnən soyqırım hadisələri yer alır.

Kitabdan kiçik bir hissəni təqdim edirik:

“1992-ci il fevralın 25-də bütün silahlar sakitləşdi, ətrafı səssizlik bürümüşdü. Hər kəs evində idi. Qaranlıqda atılan top mərmiləri ulduzlar kimi üzərimizə gəlirdi. Daha sonra hamımız sığınacaqlara düşdük. Bir-iki saata qədər orada qaldıq. Qapı döyüldü. Gələn adam bizə “Dayanmayın, çıxın buradan, ermənilər hava limanını ələ keçirdi” deyə bildirdi. Üç, dörd ailə birlikdə yola çıxdıq. Sonra bizə dedikləri yerdə, Xocalının kənarında axan Qarqar çayından keçən körpünün altına gözləməyə başladıq. Hava artıq qaralmağa başlamışdı. Güllə ayağıma dəyib yaralamışdı. Huşumu itirdim. Özümə gələndə ağappaq qarın qandan qırmızı rəngə boyandığını gördüm. Hər yerdə ölülər var idi. O vaxta qədər ermənilərin əlinə düşmək, yaxud ölmək ağlıma gəlməmişdi. Yerdə sürünərək irəlilədim. Sağ tərəfimdə qucağında uşaq tutmuş bir qadın var idi. Birdən yenə atəş səsləri gəldi, o anda ayağa qalxan qadın düz üzündən vuruldu. Başının yarısı dağılmışdı. Balaca uşaq ana deyə qışqırmağa başladı, ermənilər uşağı da güllələdi. Ana-balanın qanı bir-birinə qarışdı.

Mən irəliləməyə davam etdim. Arxa tərəfimdə bir ər-arvad gəlirdi. Qadın 6-7 aylıq hamilə idi, buna görə də sürətlə yeriyə bilmirdi. Sonra ermənilər o hamilə qadını da öldürdü. Əri hamilə arvadının vurulduğunu görəndə dəli kimi gülməyə başladı, sonra da hönkür-hönkür ağladı. Mən yerimdən tərpənmirdim. Təxminən 10-15 dəqiqə sonra sürünməyə başladım və qardaşımı gördüm. Niyə dayandığını soruşanda, yaralı olduğu üçün yeriyə bilmədiyini dedi. Ayaqları da donmuşdu. Onu görəndə öz yaramı unutdum. Arxadan səs gəldi, kimsə Azərbaycan dilində “dayanın” dedi. Orada yaşayan ermənilər Azərbaycan dilini yaxşı bilirdilər. Silahlı, üzləri maskalı dörd erməni gəlmişdi. “Sizə heç nə etməyəcəyik, bizimlə gəlin” dedilər. Biz də həm yaralı, həm də çarəsiz olduğumuz üçün onlarla getməyə məcbur olduq. Silahımız da yox idi ki, düşmən əlinə düşmədən özümüzü vuraq. Onda beş yaşlı uşaqla birlikdə beş nəfər idik. Dörd-beş kilometr piyada getdik. Əsgəran şəhərinə girəndə erməni qadınlar bizi söyməyə, daş atmağa başladılar. Bizi hərbi qərargaha apardılar. Orada Xocalıdan olan çoxlu uşaq, qadın, gənc qızlar var idi. Sonradan öyrəndim ki, meşənin içi ilə qaçan Xocalı sakinləri erməni kəndlərində kişilərin əlinə keçiblər. Pulları, qızılları, bir sözlə hər şeylərini onlara verib xilas olublar. Amma bizim qaldığımız yer qorxulu idi, bütün erməni əsgərləri orda idi. Bəlkə də 80-90 kişi, 50-60 qadın var idi. Kişiləri və qadınları ayrı yerlərdə saxlayırdılar. Qadınları saxladıqları yerdə şüşəsi olmayan pəncərə var idi. Yer tamamilə beton idi və topuğumuza qədər su doldurmuşdular. Ayaq üstündə dayanmağımıza imkan vermirdilər. Məcbur edirdilər ki, buz kimi suyun içində oturaq...”