“Mən şəhid olsam, arxamca ağlamayın”. APA TV-nin məlumatına görə, bu sözlər Vətən müharibəsinin 20 yaşlı şəhidi Yalçın Rəhimova məxsusdur. 

2000-ci ilin 15 iyulunda Ağsu rayonunun Çaparlı kəndində doğulan və uşaqlıqdan hərbiyə marağı olan Yalçın yeniyetməlik illərində güləş, kikboksinq və üzgüçülüklə məşğul olub.

Sözügedən idman növlərində dəfələrlə uğur qazanan Yalçın Rəhimov 2018-ci ilin oktyabrın hərbi xidmətə yollanıb. Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı N saylı hərbi hissədə xidmətini başa vurduqdan sonra Xüsusi Təyinatlı Qoşunların (XTQ) tərkibində müddətdən artıq xidmət keçməyə başlayıb. Vətən müharibəsi başlananda XTQ-nin tərkibində döyüşlərə qatılan Yalçın Rəhimov cəbhənin ən gərgin nöqtələrində döyüşüb və Füzuli, Cəbrayıl, Xocavənd, Hadrut, Zəngilan, Qubadlı rayonlarının və Şuşa şəhərinin işğaldan azad edilməsində xüsusi fəallıq göstərib.

Döyüşlər zamanı düşmənin neçə-neçə hərbçisini məhv edən qəhrəmanımızın sonuncu döyüşü Şuşa şəhəri uğrunda olub. Yalçın şəhərin işğaldan azad olunması uğrunda gedən ağır döyüşdə yaralansa da, döyüş meydanındakı yaralı döyüş yoldaşlarını bir-bir odun-alovun içərisindən çıxarıb.

Dostlarının həyatını xilas edən 20 yaşlı qəhrəmanımız yenidən döyüş meydanına qayıdarkən, xain düşmənin pusqusuna düşüb. Mühasirəyə düşən Yalçın əlbəyaxa döyüşdə onlarla erməni əsgərini məhv edib. Yalçının qarşısını heç cür ala bilməyən düşmən yalnız onu arxadan bıçaqlamaqla durdura bilib. 

Yalçın Elçin oğlu Rəhimov 2020-ci ilin 7 noyabrında - böyük qələbəyə az qalmış düşmənin çoxlu sayda canlı qüvvəsi ilə döyüş zamanı boyun nahiyəsindən aldığı bıçaq xəsarətindən şəhid olub. Şəhidimiz noyabrın 13-də Ağsu rayonunun Çaparlı kənd qəbiristanlığında dəfn olunub.

Şəhidin valideynləri deyir ki, övladları döyüşçü olmaq üçün doğulmuşdu. Hər telefon danışığında Yalçın onlara müharibədə olmadığını və hər şeyin yaxşı olacağını deyib. Sonuncu danışıqları isə dəfə oktyabrın 15-də olub:

- Xüsusi təyinatlı işlədiyi müddətdə özünə yaxşı dostlar qazanmışdı. O, dostlarından ötrü canından belə keçməyə hazır idi. İşə bax ki, Yalçın döyüş meydanında həmin dostları ilə çiyin-çiyinə döyüşürdü. Dostlarından soruşurdum ki, Yalçının son sözü nə olub. Deyirdilər ki, tək Yalçının yox, hamımızın bir sözü var idi - bir-birimizi qoruyaq və sağ-salamat geri qayıdaq. Yalçın dostlarına deyib ki, əgər mənə şəhidlik qismət olsa, valideynlərimə deyərsiniz ki, məndən ötrü ağlamasınlar və mənimlə fəxr etsinlər.

- Arzum var idi onun toyunu edəm, gəlinini gətirəm. Ona qurbanını kəsim. Bu evi Yalçın tikdirmişdi. Bizim evimiz rayondadır. Dedi, ana, mən buranı istəyirəm. Dedim onda qardaşınla biz rayona gedərik, bu ev sənin olar. Öz bibisi qızını nişanlamışdıq ona. 2 il idi ki, nişanlı idilər. Demişdi ki, 3 illik müqaviləm bitsin, toyumu edərsiniz. Heç bir arzusuna çatmadı.

Şəhidin böyük qardaşı Rasim Rəhimov da Vətən müharibəsinin iştirakçısıdır. O qardaşının döyüşlərə qatıldığından xəbərdar olsa da, şəhid olma xəbərini yalnız tərxis olub evinə qayıdandan sonra bilib: “Axırıncı dəfə mənə zəng vurdu. Onda döyüşün ortasında idim. Danışdıq. Dedi ki, neynirsən? Dedim ki, heç nə salamatam. O, mənə axırıncı dəfə elə formada qardaş dedi ki, mən hələ ondan bu formada qardaş kəlməsi eşitməmişdim. O qardaş sözünün təəssüratı hələ də ağlımdan getmir. Mən hardan biləydim ki, o kəlmə axırıncı dəfə qardaş kəlməsi olacaq mənim üçün. Axırıncı danışığımız onda olub”.